Schrijven

De subtitel van mijn blog is 'eten, schrijven en persoonlijke groei'.

Dat eten is al langere tijd niet echt een ding meer. Natuurlijk moet ik blijven opletten dat ik niet teveel eet (want dan voel ik me slecht), niet te vaak eet (want dan kom ik toch gewoon aan) en blijf bewegen, want anders zit ik zowel fysiek als mentaal niet lekker in mijn vel! Maar over de hele linie genomen, voel ik me rondom eten wel heel comfortabel en in balans. Ik ben blij dat ik de stap naar de maagverkleining heb gezet en dankbaar dat het allemaal tot nu toe zonder complicaties is verlopen; we zijn tenslotte al 3,5 jaar verder inmiddels.

Nu moeten we het maar eens over schrijven hebben. Het is al meerdere keren langere tijd stil geweest en ik heb natuurlijk al aangegeven dat de waan van de dag hier veel mee te maken heeft. Dat is eigenlijk nog steeds zo ...

Eerst de must-do's en dan me-time

Op mijn werk krijg ik de waan van de dag steeds meer onder controle en kom ik tegenwoordig wel eens toe aan werkzaamheden die daar nogal onder te lijden hadden. Thuis is dat toch nog anders: daar moet nog steeds eerst al het andere klaar zijn (administratieve en huishoudelijke klusjes, email, VvE activiteiten, whatsapp-berichtjes beantwoord, iedereen die dat nodig heeft aandacht geven), voordat ik mezelf achter de laptop zet om te schrijven. En 'al dat andere' is bijna nooit klaar! Onlangs in een gesprek met de psycholoog van Maarten - ik ben eenmalig meegegaan - bracht ik naar voren dat dit voor mij eigenlijk geldt om überhaupt te mogen ontspannen: of dat nu is een boek lezen, een kastje schilderen, schrijven of iets anders doen ter ontspanning wat meer tijd kost dan gewoon dat uurtje per dag dat ik tv kijk (en wat ik misschien wel beter zou kunnen overslaan).

Ten aanzien van dit laatste heb ik het excuus dat in de tweede helft van de avond tv kijken nog prima kan, maar een boek lezen, schrijven en nog aan een lastig klusje beginnen niet echt meer lukt. Dan wil ik graag even ontspannen op de bank met mijn lief naast me en soms een glaasje wijn voor me... De ene keer voeren we een goed gesprek of praten we nog even na over de dag, maar het gebeurt ook geregeld dat we dan de tv aanzetten om in ieder geval het journaal te kijken en daarna een aflevering van bij voorkeur een Scandinavische thriller of Wie is de mol kijken.

Nu even terug naar het niet toekomen aan schrijven, lezen en andere activiteiten ter ontspanning. Ik moet mezelf dus ergens tijd gunnen om hieraan toe te komen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil in ieder geval geen dagdeel in de week hiervoor vastleggen. Dat werkt niet echt. Life happens while you're making other plans en go with the flow zijn belangrijke uitgangspunten voor hoe ik mijn leven wil leiden en invullen ...

Waar het - volgens mij - vooral mee te maken heeft, is dat ik meer tijd maak om er voor anderen te zijn dan dat ik me-time heb. Of die andere mensen dan letterlijk om hulp vragen of dat ik denk er voor ze te moeten zijn, dat maakt niet eens zoveel uit (de aanname die ik doe, mag ik soms wel wat meer op reflecteren). Ik zou me daarnaast iets meer af kunnen vragen 'what is in it for me?'. Deze twee punten  heb ik de afgelopen jaren bijgeleerd door de gesprekken met Maarten hierover.

Mijn kernwaarde 'Ik ben belangrijk, met aandacht voor anderen' speelt een grote rol. Ik vind ook echt dat ik belangrijk ben en dat mijn welzijn het belangrijkste moet zijn, maar zodra er maar de mogelijkheid is om er voor anderen te kunnen zijn, doe ik dat ook heel graag en vaak heb ik ook wel het gevoel dat ik daar iets voor terugkrijg (maar of dat het vooral iets doet voor mijn ego of daadwerkelijk voor mijn eigen welzijn, dat is nog wel een beetje de vraag). 

Deze blog wordt al best lang, maar ik vind een ander perspectief in dit kader ook nog interessant.

Drie psychologische basisbehoeften

Naast fysieke basisbehoeften hebben we ook drie psychologische basisbehoeften. Deze zijn autonomie, competentie en verbondenheid. In andere woorden: we willen een bepaalde vrijheid ervaren om keuzes te maken, we willen vaardigheden hebben die handig zijn in het leven en we willen ons geliefd voelen en contact hebben met andere mensen.

Als ik dat betrek op mezelf me-time gunnen in het algemeen en me kunnen zetten tot schrijven in het bijzonder, dan denk ik dat autonomie het minste probleem is. Ik ben graag verbonden met anderen en houd ook rekening met hen, maar vind het erg belangrijk om in voldoende mate mijn eigen ding te kunnen doen en keuzes te maken; wat doe ik wanneer en waarom? Dat lukt me zowel op het werk als privé heel behoorlijk. In ieder geval voel ik me op dat punt voldoende in balans. 

Competenties is een ding. Qua werk zit dat wel goed en heb ik voldoende zelfvertrouwen ontwikkeld. Ten aanzien van de dingen die in het leven op je pad komen, heb ik door 55 jaar ervaring inmiddels ook voldoende houvast gekregen om te denken dat ik veel situaties wel  aankan. Soms is het veel tegelijk en dat vind ik vermoeiend. Verder probeer ik vanuit deze principes te leven 'niet lijden onder de vrees dat er iets kan gebeuren, want meestal gebeurt het niet' en 'je zorgen maken, is de verkeerde kant op redeneren'. Ten aanzien van schrijven zou ik graag nog wat meer competentie-ontwikkeling doen. Gewoon gaan schrijven, leer je ook van natuurlijk. Daarom doe ik dat nu, maar een cursus of training op dit gebied volgen, zou me nog wat meer kunnen helpen en houvast bieden. 

Verbondenheid met andere mensen is voor mij levensenergie. Ik heb dat heel erg nodig, vind het fijn en boeiend en krijg er veel voldoening uit. Ik ga nu niet in op alle facetten die dit onderwerp raakt, want deze blog is al veel te lang. De opmerking die ik als laatste hierbij wil maken, is dat ik hoop dat mijn verbondenheid met mensen ook nog eens samen mag vallen met schrijven, door levensverhalen van andere mensen te mogen opschrijven. Dat is het toekomstplan, daar wil ik naar toe werken ....