Wat vooraf ging...
Woensdag 18 november 2020
Zo, het aanmaken van een website voor mijn blogs is gelukt. Dat bleek niet heel moeilijk, dus zondag had ik op zich al een aardige start gemaakt, maar wilde nog even afwachten voordat ik het ook online ga zetten. Wil ik dit nu echt, waarover ga ik dan precies schrijven en durf ik mijn ervaringen (en dus ook mijn gedachten ;-) wel te delen met bij wijze van spreken de hele wereld? Oftewel, hoe nu verder .....
Gisterenavond nam ik deel aan een webinar (werkgerelateerd) en vanmorgen luisterde ik een podcast van David en Arjan (365 dagen succesvol). In beide kwam naar voren dat wanneer je iets heel graag wilt, je vooral actie moet ondernemen. Er hoeft niet al een heel plan klaar te zijn en je hoeft niet alles al te weten voordat je stappen kunt zetten. Het feit dat dit in deze dagen op mijn pad kwam, overtuigde me om deze webpagina maar gewoon online te zetten. Vervolgens zie ik hoe het zich ontwikkelt: blijft de inspiratie en schrijf ik goed genoeg of hoe ga ik steeds beter leren schrijven .....
De inhoud
Tot nu toe ging het vooral over het proces van de afgelopen dagen hoe ik tot deze blog-website ben gekomen. Nu ga ik ook maar eens schrijven over de inhoud die ik heb aangekondigd in de titel van deze blog-site, namelijk mijn ervaringen in het traject van de maagverkleining. Dit alles heeft voor mij een sterke relatie met eten en met persoonlijke ontwikkeling, dus dat zal ook in mijn blogs aan bod komen.
Hoe is het zover gekomen?
Ik heb al mijn hele leven overgewicht. De eerste keer dat ik een afvalpoging deed was ik 16 jaar oud en volgde samen met mijn moeder een dieet. Er zijn ook hele periodes geweest dat ik niet erg met mijn gewicht bezig was en niet op dieet ging. Dat betekende niet dat het goed ging, want ik heb nogal de neiging tot teveel eten, of vooral teveel 'snaaien'. En tot mijn 35e was dat ook echt idioot veel. Ik kon me in gezelschap altijd keurig beheersen en sociaal wenselijk gedrag laten zien, maar als ik alleen was dan gingen alle remmen los .....
En helaas was ik ook niet heel sportief, dus ik bleef maar aankomen en mijn gewicht ging door het dak.
Op mijn 35e kwam er wel een kentering. Een aantal tantes van me (zussen van mijn vader) hadden namelijk ook last van fors overgewicht. Als kind hoorde ik hen op verjaardagen altijd klagen dat afvallen alsmaar moelijker werd naarmate je ouder wordt. Ik vond dus dat er iets moest gebeuren, want als ik het nu niet doe, dan komt het nooit meer goed! Ik ben samen met Marcel (mijn toenmalige man en nog steeds goede vriend) een dieet gaan volgen, waarbij ontbijt en lunch uit shakes bestond, en ben gaan sporten. Dat ging goed en we vielen echt veel kilo's af. Na een jaar waren we helemaal blij met onze nieuwe look, alle complimentjes etc. en gingen we weer over tot de orde van de dag.
Wat bleek was dat we met dit dieet natuurlijk (zeg ik achteraf) nog niets hadden geleerd over gezond eten, aanpassen van het gedrag en dat de grootste uitdaging nog moest komen, namelijk het behouden van dit mooie gewicht. Dat lukte dus ook totaal niet!
Twee jaar later gaf de weegschaal hetzelfde gewicht aan als drie jaar eerder :-(
En wat nu? Ik wist nu hoe het voelde om een normaler gewicht te hebben en wilde daar toch weer naar toe. Ik wist ook dat ik nu een betere manier moest vinden om af te vallen, met meer begeleiding en waarbij als uitgangspunt een normaal eetpatroon wordt gehanteerd. Ik kwam terecht bij de Nederlandse Obesitas Kliniek in Hilversum en volgde daar in groepsverband een afvalprogramma met multi-disciplinaire begeleiding. Iedere maandagochtend waren we in Hilversum en hadden we sessies met diëtiste en psycholoog en er was een fysiotherapeut die ons sport-uur begeleidde. Dit traject duurde anderhalf jaar en leverde gelukkig het gewenste resultaat op.
En ja hoor, voor mijn 40e verjaardag was ik op een voor mij goed en gezond gewicht.
Dat heb ik een aantal jaren met veel moeite behoorlijk goed kunnen vasthouden. Er kwamen wel wat kilo's bij, maar nog binnen alle perken.
Na de scheiding van Marcel was ik ook weer gelukkig in de liefde geworden, maar het geluk werd al best snel overschaduwd omdat Rudie, mijn nieuwe geliefde, COPD bleek te hebben. Dat was eerst een tijdje redelijk stabiel, maar na een aantal jaren begon er toch wel een aftakelingsproces, wat voor hemzelf erg moeilijk was en waar ik ook alleen maar machteloos naar kon kijken. In de loop van 2016 begon hij toch wel steeds zieker te worden en ben ik veel voor hem gaan zorgen. Dat was mentaal en fysiek erg zwaar naast een fulltime baan, maar ik heb het met veel liefde gedaan en zou niet anders hebben gewild en gekund. Dit is natuurlijk zo'n periode dat er verder niets meer belangrijk is en je weer in alle valkuilen stapt die je uit het verleden al kende. Rudie is helaas op 18 februari 2018 overleden. De periode daarna - eigenlijk tot nu toe - ga je door veel fasen heen en zijn er allerlei verschillende emoties die elkaar alsmaar afwisselen en af en toe nog steeds voor moeilijke periodes zorgen. Naast het gemis, kan ik gelukkig ook weer van heel veel dingen genieten en het leven erg mooi en bijzonder vinden.
In september 2018 belde ik Dennis, personal trainer en voedingscoach, om me te helpen in ieder geval het bewegen weer op te pakken. Dat had ik ook een tijd niet gedaan, terwijl ik dat een flink aantal jaren heel trouw wel had gedaan en eigenlijk ook heel fijn vond.
Ik had een paar jaar daarvoor al bij Dennis gesport in groepsverband en wist dat we een klik hadden en hij mij weer kon motiveren om mijn leefstijl te veranderen. Het bewegen pakte ik meteen weer goed op en ging steeds beter, maar het afvallen - wat ik echt heb geprobeerd - ging bijzonder moeizaam; ik viel best een paar kilo af, maar zo traag dat het niet motiveerde en in ieder geval voor mij niet vol te houden was. Mijn tantes kregen dus toch gelijk .....
