Ik wilde wel schrijven, maar op de een of andere manier kwam het er alsmaar niet van ...
Niet omdat het niet goed ging met me of omdat ik onrustig was. Juist niet! Het ging steeds een beetje beter. Natuurlijk niet zonder ups en downs en ik moest erg zoeken naar een nieuw ritme en wat kan wel en wat niet qua eten. Dat nam me de eerste tijd behoorlijk in beslag.
Drie maanden na de maagverkleining kreeg ik nog de pech van een blindedarmontsteking, waardoor ik acuut opnieuw geopereerd moest worden (weer onder algehele narcose), maar gelukkig leverde dat maar een korte terugslag op. Ik ben dan ook heel dankbaar hoe mijn lijf heeft gereageerd op twee operaties/narcoses in zo'n korte tijd. Na twee weken was ik 'up and running' en ging het vanaf dat moment echt alleen maar beter. Ik was inmiddels al aardig wat kilo's kwijt. Ik begon me steeds fitter te voelen, kleding kon een maatje kleiner en ik kreeg - en krijg nog steeds - veel complimentjes.
Verder stond het leven tot en met de zomer vooral in het teken van mijn nieuwe eetgewoonten. Tot mijn eigen verrassing en verbazing verliep dat best soepel. Ik maak de goede keuzes en kan vrij gemakkelijk laten staan, wat niet past of niet verstandig is. Natuurlijk eet ik wel eens een stukje chocola, maar een reep gaat niet in twee avonden op maar ligt nu gewoon twee weken open in de kast. Dat was voorheen onvoorstelbaar ...
Het zoeken naar een nieuw ritme kostte nog de meeste moeite. Dat betekende vooral heel veel nadenken over wanneer eet en drink ik wat en op welke momenten kan ik de voedingssupplementen innemen. Dat vraagt om een goede planning, want er zijn nogal wat regeltjes waar je je aan moet houden. Daarover in een volgende blog meer ....
Ik merkte wel dat het lichaam tijd nodig had om te resetten door het afvallen en het anders en minder eten. In het voorjaar was ik een maand of twee erg moe. Dat vond ik moeilijk. Ik wilde graag weer van alles, want voelde me verder goed maar merkte dat mijn lijf rust nodig had.
Wat ik heel fijn vind, zijn de 'normale' signalen die ik nu weer krijg van mijn lichaam/maag. Als ik drie uur niet eet (dat is de max vanwege de kleine porties die je moet eten), word ik flauw en heb ik trek. Wanneer ik voldoende heb gegeten, heb ik een verzadigd gevoel en moet ik ook direct stoppen met eten. Die signalen kreeg ik voor de operatie helemaal niet meer; er was echt wel sprake van een verstoord eetpatroon.
Inmiddels kost het nieuwe eetritme me op gewone (werk)dagen geen moeite meer. Op bijzondere dagen en tijdens vakanties moet ik in ieder geval opletten dat ik altijd iets te eten en drinken bij me heb en in de gaten houden dat ik op gezette tijden iets eet of drink.
Om qua avondeten voldoende te kunnen eten, is focus heel belangrijk. Met name focus op langzaam eten / voldoende kauwen. Thuis is dat soms nog best lastig. Als je op de bank eet tijdens het tv kijken weet je bijna zeker dat het fout gaat ... Aan tafel zitten, is al beter en je dan niet teveel laten afleiden door krant of laptop. Iedere hap moet je bewust eten en vooral kauwen. Dat vind ik nog steeds moeilijk. Gedrag dat je in 52 jaar hebt gebouwd, kun je niet in 9 maanden volledig aanpassen. Stapje voor stapje of in dit geval hapje voor hapje :-) Veel mensen vragen hoeveel kun je 's-avonds eten. Ik gebruik meestal een ontbijtbordje. Wat daarop past, kan ik meestal net niet helemaal opeten. Ik eet trouwens niet met een gewone vork, maar gebruik een gebaksvorkje, want dan eet ik in ieder geval kleine hapjes.
Uiteten / met anderen eten is heel fijn. Je eet dan namelijk veel langzamer omdat je ook een gesprek voert en sowieso wat meer de tijd neemt voor het eten. Er wordt door diëtisten altijd gezegd dat je niet teveel moet praten tijdens het eten, omdat je dan ook veel lucht in je maag krijgt en minder kunt eten. Mijn ervaring is dat ik door rustiger te eten meer kan eten.
Natuurlijk blijft er in een restaurant wel vaak een deel van het eten over wat natuurlijk zonde is, maar dat nadeel neem ik maar even voor lief ... Verder is een 3-gangen diner een no go. Meestal neem ik één gerecht (voor- of hoofdgerecht) en soms twee voorgerechten, maar dan moet het heel gemakkelijk verteerbaar zijn en we de tijd nemen om langzaam te eten.
De hoeveelheden eten heb ik behoorlijk opgebouwd sinds de operatie. Nu zit ik wel ongeveer op hetgeen nodig is en volgens de richtlijn zou moeten, maar de eerste maanden gebeurde het zeer geregeld dat ik van het avondeten maar een paar happen at en dan een signaal kreeg dat het genoeg was. Het signaal is dan een soort nare druk vanuit de slokdarm of brok in de keel. Het is niet zo dat je hele slokdarm al vol zit of zo. Het is nogal apart dat je lichaam dit op deze manier aangeeft, maar wel een bekend fenomeen na een maagverkleining. Tijdens een voorlichtingssessie in het ziekenhuis, zo'n twee weken na de operatie, wijst men hier ook op. Nadrukkelijk wordt aangegeven dat je direct moet stoppen met eten als je dit signaal voelt (ook als er nog maar één hapje op je bord ligt). Sommige groepsgenoten bij de Obesitaskliniek krijgen dit signaal nog steeds. Bij mij gebeurt dat nog zelden.
Ik heb jullie inmiddels een klein beetje bijgepraat. Dat is weer een begin en stimulans om vaker te gaan schrijven. Tot snel!